منتقدان زبان به ستایش و تمجید از آلبوم بد۲۵ گشوده‌اند...
بی‌بی‌سی:
این آلبوم یک شاهکار عظیم، بی‌خزان و حیاتی در موسیقی است. BAD امروزه به همان اندازه حائز اهمیت است که در دهه‌ی هشتاد بود. این آلبوم به سادگی راه خود را به کلکسیون هواداران پاپ و راک پیدا کرد.در سال ۲۰۱۲ به لطف اینترنت همه نوع موسیقی را می‌توان نشر داد اما در ۱۹۸۷ این فرصت فقط نصیب بهترین بهترین‌ها میشد و بد چنین بود.
شهرت لزوما به معنای مقبولیت در نزد منتقدان نیست اما بد به همان اندازه به مذاق منتقدان خوش آمد که به مذاق هواداران، و این پدیده‌ی بسیار کمیابی است.
اینترتینمنت ویکلی به این آلبوم نمره‌ی الف داده است:
گنجینه‌ی اصلی بد۲۵، آن شش ترکی هستند که تا قبل از این منتشر نشده بودند. ساختار Al Capone چنان محکم است که می‌توانست یک تک‌آهنگ باشد. بهترین‌های این آلبوم عبارتند از I'm So Blue و Messin' Around.
وایب:
در تابستان سال ۱۹۸۶ تریلر مانند یک ماموت بسیار بزرگ مایکل را تعقیب می‌کرد و اکنون می‌دانیم که بزرگترین ستاره‌ی پاپی که هرگز بر روی این سیاره مونواک رفته است، سعی کرد تا تریلر را که از نظر فرهنگی و تجاری، موفق‌ترین آلبوم تمام دوره‌هاست، دفن کند و بدین منظور، بد را منتشر کرد که جسورانه‌تر، از بعد موسیقایی خلاقانه‌تر و از دید ترانه‌سازی، حماسی‌تر از تریلر بود.
فروش بد به تریلر نرسید اما دستاوردی بهتر داشت. این آلبوم شماره یک بیلبورد، نابغه‌ای را نشان داد که در مقام آهنگساز، تهیه کننده و خواننده به شکل فزاینده‌ای در حال رشد بود. بر خلاف آلبوم باشکوه Off The Wall و هیولای تریلر، این بار جکسون سکان را به دست گرفته و کویینسی جونز را به صندلی عقب رانده بود.
بگذارید مورخان و دست‌اندرکاران صنعت با گفتن اینکه بد به فروش تریلر نرسید، کش و قوس بیایند، ویدیوهای این آلبوم را نیز که برنده‌ی جوایز موسیقی شدند کنار بگذارید؛ به آهنگ‌ها بچسبید، شکوه واقعی آنجاست.
(تمامی آهنگ‌های بد به استثنای Just Good Freinds و Man In The Mirror توسط مایکل نوشته شده بودند. او تهیه کنندگی مشترک کل آلبوم را در کنار کویینسی جونز به انجام رساند.)
سیاتل:
بد۲۵ تجلیلی است از آلبومی که همواره کمتر از آنچه استحقاق‌اش را داشت مورد توجه قرار گرفت. آهنگ‌های این آلبوم از جمله Smooth Criminal, Dirty Diana, Leave Me Alone, The Way You Make Me Feel استادانه و هنرمندانه ساخته شده‌اند. اینها آهنگ‌هایی هستند که موسیقی پاپ را در اواخر دهه‌ی هشتاد شکل دادند و امروزه معیار استاندارد موسیقی محسوب می‌شوند. حتی آهنگ‌های کمتر شناخته شده مانند Speed Demon و Liberian Girl نیز نشانه‌های طراز اولی از آنچه هستند که جکسون قابلیت انجامش را داشت.
دی‌وی‌دی کنسرت ومبلی نیز از آغاز تا پایان خارق‌العاده است. او She's Out of My Life را با اشک‌های حقیقی به پایان می‌برد و جمعیت ۷۲ هزار نفری تماشاچیان را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
سه ترک میکس نیز در این آلبوم هست که وجودشان ضرورتی نداشت و یا شاید مطلوب هم نباشند.
جایزه‌ی اصلی، شش آهنگی است که همگی در دوره‌ی بد توسط جکسون نوشته و پیشتر منتشر نشده بودند. جالب توجه‌ترین آنها Song Groove است که از هم اکنون جنجال و بحث را در بین هواخواهان به راه انداخته است. چه این آهنگ موافق سقط جنین باشد و یا مخالف، ترانه و ریتم‌اش آتشین است. از یادداشت‌های همراه این آهنگ چنین برمی‌آید که این آهنگ نه دارای پیامی راست و بی‌یرده، بلکه مضمونی دوگانه است.
هیوستون کرونیکل:
مایکل جکسون بر هنرمندان بسیاری تاثیر گذاشته است. می‌توان او را در آثار افرادی چون بیانسه، کریس براون، آشر، بریتنی اسپیرز، مدونا و آدام لمبرت دید و شنید.
بد۲۵ توانسته است نبوغ هنرمندانه‌ای را که جکسون همیشه می‌خواست به واسطه‌ی آن شناخته شود؛ برجسته سازد. بد هدیه‌ی او بود به ما و بد۲۵ هدیه‌ی ماست به او.
منبع: eMJey.com / Michael Jackson Official
منتقدان زبان به ستایش و تمجید از آلبوم بد۲۵ گشوده‌اند...
بی‌بی‌سی:
این آلبوم یک شاهکار عظیم، بی‌خزان و حیاتی در موسیقی است. BAD امروزه به همان اندازه حائز اهمیت است که در دهه‌ی هشتاد بود. این آلبوم به سادگی راه خود را به کلکسیون هواداران پاپ و راک پیدا کرد.در سال ۲۰۱۲ به لطف اینترنت همه نوع موسیقی را می‌توان نشر داد اما در ۱۹۸۷ این فرصت فقط نصیب بهترین بهترین‌ها میشد و بد چنین بود.
شهرت لزوما به معنای مقبولیت در نزد منتقدان نیست اما بد به همان اندازه به مذاق منتقدان خوش آمد که به مذاق هواداران، و این پدیده‌ی بسیار کمیابی است.
اینترتینمنت ویکلی به این آلبوم نمره‌ی الف داده است:
گنجینه‌ی اصلی بد۲۵، آن شش ترکی هستند که تا قبل از این منتشر نشده بودند. ساختار Al Capone چنان محکم است که می‌توانست یک تک‌آهنگ باشد. بهترین‌های این آلبوم عبارتند از I'm So Blue و Messin' Around.
وایب:
در تابستان سال ۱۹۸۶ تریلر مانند یک ماموت بسیار بزرگ مایکل را تعقیب می‌کرد و اکنون می‌دانیم که بزرگترین ستاره‌ی پاپی که هرگز بر روی این سیاره مونواک رفته است، سعی کرد تا تریلر را که از نظر فرهنگی و تجاری، موفق‌ترین آلبوم تمام دوره‌هاست، دفن کند و بدین منظور، بد را منتشر کرد که جسورانه‌تر، از بعد موسیقایی خلاقانه‌تر و از دید ترانه‌سازی، حماسی‌تر از تریلر بود.
فروش بد به تریلر نرسید اما دستاوردی بهتر داشت. این آلبوم شماره یک بیلبورد، نابغه‌ای را نشان داد که در مقام آهنگساز، تهیه کننده و خواننده به شکل فزاینده‌ای در حال رشد بود. بر خلاف آلبوم باشکوه Off The Wall و هیولای تریلر، این بار جکسون سکان را به دست گرفته و کویینسی جونز را به صندلی عقب رانده بود.
بگذارید مورخان و دست‌اندرکاران صنعت با گفتن اینکه بد به فروش تریلر نرسید، کش و قوس بیایند، ویدیوهای این آلبوم را نیز که برنده‌ی جوایز موسیقی شدند کنار بگذارید؛ به آهنگ‌ها بچسبید، شکوه واقعی آنجاست.
(تمامی آهنگ‌های بد به استثنای Just Good Freinds و Man In The Mirror توسط مایکل نوشته شده بودند. او تهیه کنندگی مشترک کل آلبوم را در کنار کویینسی جونز به انجام رساند.)
سیاتل:
بد۲۵ تجلیلی است از آلبومی که همواره کمتر از آنچه استحقاق‌اش را داشت مورد توجه قرار گرفت. آهنگ‌های این آلبوم از جمله Smooth Criminal, Dirty Diana, Leave Me Alone, The Way You Make Me Feel استادانه و هنرمندانه ساخته شده‌اند. اینها آهنگ‌هایی هستند که موسیقی پاپ را در اواخر دهه‌ی هشتاد شکل دادند و امروزه معیار استاندارد موسیقی محسوب می‌شوند. حتی آهنگ‌های کمتر شناخته شده مانند Speed Demon و Liberian Girl نیز نشانه‌های طراز اولی از آنچه هستند که جکسون قابلیت انجامش را داشت.
دی‌وی‌دی کنسرت ومبلی نیز از آغاز تا پایان خارق‌العاده است. او She's Out of My Life را با اشک‌های حقیقی به پایان می‌برد و جمعیت ۷۲ هزار نفری تماشاچیان را تحت تاثیر قرار می‌دهد.
سه ترک میکس نیز در این آلبوم هست که وجودشان ضرورتی نداشت و یا شاید مطلوب هم نباشند.
جایزه‌ی اصلی، شش آهنگی است که همگی در دوره‌ی بد توسط جکسون نوشته و پیشتر منتشر نشده بودند. جالب توجه‌ترین آنها Song Groove است که از هم اکنون جنجال و بحث را در بین هواخواهان به راه انداخته است. چه این آهنگ موافق سقط جنین باشد و یا مخالف، ترانه و ریتم‌اش آتشین است. از یادداشت‌های همراه این آهنگ چنین برمی‌آید که این آهنگ نه دارای پیامی راست و بی‌یرده، بلکه مضمونی دوگانه است.
هیوستون کرونیکل:
مایکل جکسون بر هنرمندان بسیاری تاثیر گذاشته است. می‌توان او را در آثار افرادی چون بیانسه، کریس براون، آشر، بریتنی اسپیرز، مدونا و آدام لمبرت دید و شنید.
بد۲۵ توانسته است نبوغ هنرمندانه‌ای را که جکسون همیشه می‌خواست به واسطه‌ی آن شناخته شود؛ برجسته سازد. بد هدیه‌ی او بود به ما و بد۲۵ هدیه‌ی ماست به او.
منبع: eMJey.com / Michael Jackson Official