بدبینی عمومی و مایکل جکسون

به نقل از American Chronicle اگر دهه ی هفتاد، دهه ی خشونت و دهه ی ۸۰ دهه ی آزادی عمل بود، میتوان دهه ی ۹۰ را دهه ی بد بینی نامید. بنظر میرسد این وقایع دهه ی ۹۰ است که درک بسیاری از ما نسبت به زندگی را تحت شعاع قرار داده است. ما در حقیقت به یک نسل بد بین مبدل گشته ایم. تنها بخش تلخ زندگی را می بینیم و بر روی اخبار منفی تمرکز میکنیم و هیچ تمایلی برای دیدن نقاط قوت نداریم. به ویژه اگر این خبر منفی، همه گیر شده باشد. در نتیجه ما هم اکنون با نسلی روبرو هستیم که یا باید بخش مثبت خود را به نمایش بگذارد یا آماج بدترین انتقادات قرار بگیرد. فردی که پیشتر سلطان پاپ بود، آقای مایکل جکسون، یکی از افرادی است که چنین فشاری را تحمل کرده است. (برای دیدن عکس ها در اندازه ی بزرگتر بر روی آنها کلیک کنید) مایکل جکسون، بیش از حد به خصوص در صنعت موسیقی با سیلی از انتقادات مواجه گشته است. زندگی خصوصی او به دقت توسط مردم مورد بررسی قرار گرفته و به طرق مختلف تمسخر و تحقیر شده است. امه چه شد که فردی که زمانی بت مردم بود، به شخصیت بد زمانی دیگر بدل گردید. در گذشته، کودکان در مدارس رقص روبات و مونواک را انجام میدادند. هیچ کس مایکل جکسون را مسخره نمیکرد. جرمین برادر خوش قیافه و بزرگتر بود. تیتو عضو ساکت گروه بود. اما مایکل کسی بود که برای ما میخواند. وقتی که حرفه ی منفرد خود را آغاز کرد، ما به تمامی آهنگهای او گوش میدادیم. در مهمانی های شبانه یا در گشت و گذارهایمان، با صدای مطبوع و محکم او به رقص می ایستادیم و خود را سرگرم میکردیم. او در عین سالم بودن، جذاب و شهوت انگیز بود. محبوب زنان بود. و نقطه ی مقابل جیمز برون. کسی که مردها بیشتر دوستش داشتند چون زمخت و سیاست باز بود. Spinners، O'Jays و Stylistics گروههای خوبی بودند. اما اگر از دخترها میپرسیدید که چه کسی را میخواهند، جوابشان مایکل بود. حتی اگر با موها و یا به عقیده ی بسیاری چشمان آرایش شده ظاهر میشد. او بد فهمیده شد اما به اندازه ی کافی رئوف بود تا ما را بفهمد. او بسیار خوش قیافه بود. با آن چشمان درشت، ابروان زیبا و لبخندی محزون. سپس تغییرات ظاهری او شروع شد. در محافل بسیاری گفته شده است که دوران کودکی غیر معمول او تاثیر بسیاری در این زمینه داشته است. گفته شده است که مایکل هیچگاه نتوانست همانند یک بچه رفتار کند. او پیوسته بر روی صحنه اجرا میکرد. همانند تمامی کودکان ستاره ای که بزرگسالی بی رحم و نا شادی را تجربه کردند. در سن ۱۲ سالگی، او به ساعتها کار بی پایان و مسافرتهای خسته کننده تن میداد. شاید به خاطر همین بود که نورلند را ساخت. بهشتی کودکانه. برای کودکی از دست رفته ی خودش. از قضای روزگار، رفتار عجیب و غریبش، جذابترین خصیصه و همچنین بزرگترین دردسر وی بود. او را به یک معما و از طرف دیگر به یک شخصیت منفی مبدل کرد. به خصوص وقتی اتهامات سو استفاده ی جنسی علیه او مطرح شد. او فرد گوشه گیری بود و این به بدگمانی ها دامن زد. به همین دلیل برای بسیاری از مردم حتی شاید برخی از طرفدارانش آسان بود که او را گناهکار بپندارند. دادگاه سال ۲۰۰۵، قطره ای بود که کاسه ی صبر را لبریز کرد. در نهایت او از اتهاماتش تبرئه شد. اما به هر حال من باید اعتراف کنم که حکم "بیگناه" گذشته از نجات مایکل، خودش بخشی از یک دردسر بود. او باید با رسانه های خشن و مردم بد بین روبرو میشد. بد بینی ای که متوجه ی تغییرات ظاهری مایکل نیز بود. آنها در اصل از حکم "بیگناه" ناراحت بودند و آمادگی داشتند تا او را به صلیب بکشند. حتی با اینکه قسمت اعظم مدارک و شواهد پرونده، علیه شاکی گواهی میداد. اما این مهم نبود. مردم از مایکل، ظاهر و رفتارش خسته شده بودند. هیچ کس حاضر به گوش دادن نبود. خوب، شاید شما مردم را سرزنش نکنید. مایکل دیگر همان مردی نبود که آنها میشناختند. او تغییر کرده بود. آدم دیگری شده بود. کسیکه آنها نمیتوانستند درک کنند یا با او ارتباط برقرار کنند. و مردم از چیزی که نمیفهمند، میگریزند یا آن را رد میکنند. او ظاهر و رفتارش را تغییر داده بود و حالا طغیان خشم نسل بی گذشت و بد بین را علیه خود احساس میکرد. اما ما واقعا چگونه به اینجا رسیدیم. چطور توانستیم از کسیکه در گذشته لحظات لذت بخش و شادی آفرین بسیاری را برایمان به ارمغان آورده بود، تا این حد متنفر شویم. کسیکه زمانی برای ما مظهر معصومیت بود. چه شد؟ مایکل جکسون نمیتواند کامل باشد. او با تغییر ظاهرش خود را در معرض قضاوت قرار داده است. اما دنزل واشنگتن بود که زمانی گفت اگر قرار باشد هالیوودی هایی که عمل جراحی پلاستیک انجام داده اند از شهر خارج شوند، هالیوود خالی از سکنه میشد. بنابراین گناه مایکل فقط مختص به او نیست. و اگر موضوع اتهامات سو استفاده ی جنسی است، مدارک بارها و بارها نشان داده اند که این پرونده یک نمایش از پیش طراحی شده بود. در اینجا ما باید توجه مان را به مشکل در هم آمیختگی ستاره های ثروتمند هالیوود با تهیدستان این ناحیه معطوف کنیم که سعی دارند با دست یافتن به اندکی از ثروت افراد مشهور زندگی خود را بهتر سازند. بی شک ما در جهانی زندگی میکنیم که هیچ چیز آنگونه که بنظر می آید نیست و گاهی اوقات حقیقت عجیب تر از تخیل جلوه میکند. اما اگر قرار بود تک تک ما به خاطر خطاهایمان به صلابه کشیده شویم، در آنصورت هیچ کدام از ما زنده نمی ماند. شاید به خاطر بد بینی مان است که متوجه ی این حقیقت نیستیم. به هر حال برای من، تراژدی این داستان، خود مایکل جکسون است. نه به خاطر انتقادات و اذیت و آزارهای عامه ی مردم. اما بیشتر بخاطر شیوه ی او در کنار آمدن با این مصیبت. به خاطر سر خوردگی او. این حقیقت که مایکل جکسون از رگبار اتهامات رهایی یافته، او را به یک جنگجوی تراوا مبدل ساخته است. متاسفانه بنظر میرسد که او از این خصلت خدادادی اش غافل است. مایکل باید با طوفانها روبرو شود و بر آنها غلبه کند. اکنون وقت عقب نشینی نیست. وقت آنست که خودت را از نو بسازی و کاری کنی که بار دیگر تو را باور کنیم. این بار، خود حقیقی تو را. با توجه به چیزی که در گذشته از تو دیدیم، تو مانند یک میلیون ستاره درخشیدی، باز هم میتوانی بدرخشی. در درونت آرامش را بیاب و از پوسته ی خودت بیرون بیا و مردی باش که باید باشی. قطعا هنوز دیر نیست. و برای نسل ما، همه ی آنچه که میتوانم بگویم اینست: به او که عاری از گناه است اجازه دهید تا اولین کسی باشد که بد بینی ما را در هم میشکند. منبع: eMJey / American Chronicle